Kost me dat?

‘Ik heb misschien een klus voor je. Wat is je uurtarief?’

Geen moeilijke vraag, toch?

Echt wel.
Als iemand misschien een klus voor mij heeft en me vraagt wat ik per uur kost,
dan gebeurt er iets geks.
Ik ga stotteren.
Ik word warm.
Ik klap dicht.

Waarom? Omdat ik het niet weet?

Tuurlijk weet ik het wel.

Omdat ik zo bescheiden ben?

Lariekoek.
Ik dúrf het gewoon niet te zeggen. En dat komt door dat woordje misschien. Want stel nou dat ze me te duur vinden? Dan is het wég klus. Voor mij tien anderen.

Vraag ik dan zoveel per uur?

Eh, nou nee. Eerder te weinig. En heb ik wél een goed uurtarief bedongen, dan beknibbel ik op mijn uren. Irritant, hè? Vind ik ook.

If you pay peanuts…

…ho ho, ik ben geen aap. Stop jij je hart en ziel in je werk voor een handje pinda’s? Stop daarmee.

‘Ja, hèhè, dat heet nou onderhandelen’, zeg jij dan. Maar dat kan ik niet. Als mensen toch gaan zitten peuteren aan mijn offerte (‘O, maar zoveel werk is het niet, hoor! Het gaat alleen maar om de puntjes op de i!’) dan zwicht ik. Om van het gezeur af te zijn.

En dus offreer ik bij voorbaat minder uren

Of een heel laag uurtarief. Bied ik extra diensten aan waar niet om gevraagd wordt. Alles om die opdracht maar binnen te halen.

Herken je dat?

Jaren geleden sloofde ik mij enorm uit tijdens een sollicitatiegesprek voor een baan als telefonisch verkoper. Ik zat maar te ratelen en druk te doen en de ideale sollicitant uit te hangen terwijl ik dat werk van m’n levensdagen niet wilde doen, en al helemaal niet bij dat bedrijf.

Dus wat gebeurde er? Ik werd aangenomen.

Oeps

Inderdaad.
De volgende dag belde ik met knikkende knieën af. Dit nooit meer, dacht ik.

Maar wat denk je? Het gebeurde nog heel vaak

Ik ging werken als zzp’er. Want dan kon ik zelf bepalen wat ik wilde doen en hoeveel ik wilde verdienen. Alleen zat ik regelmatig in m’n maag met een onderbetaalde klus die ik niet leuk vond. En daar kon ik niemand de schuld van geven. Dat deed ik toch echt zelf.

Als je doet wat je altijd deed…

…krijg je wat je altijd kreeg.
Ik vind schrijven geweldig. Maakt niet uit wat: artikelen, levensverhalen, blogs, reportages, portretten. (Ik zei toch al: maakt niet uit wat.)
Nu mijn werk voor het grootste deel bestaat uit wat ik het liefst doe, pak ik met plezier af en toe een redigeerklus op. Echt waar.

Het gaat erom dat de verhouding klopt: 80 procent leuk, 20 procent wat minder. Of 70/30. Of 60/40. Wat maar voor jou werkt.

Weet wat je waard bent…

Doe je zelf niet tekort. Onderzoek wat een gangbaar tarief is in jouw branche. Al zegt dat ook niet altijd alles. Werk je in de Randstad of op het platteland van Groningen? Heb je multinationals als klant of de plaatselijke mkb? Ben je copywriter of schrijver van lesmateriaal?

Uiteindelijk bepaal je zélf wat je nodig hebt (wees eerlijk!) en waar je je goed bij voelt.

…en communiceer dat

Voor mij is dat een uurtarief tussen de 60 en 85 euro. Afhankelijk van de omvang en de aard van de werkzaamheden.

Meestal maak ik een totaalprijs met een heldere taakomschrijving. Da’s lekker duidelijk voor de opdrachtgever. En absoluut noodzakelijk voor mezelf. Omdat ik zonder die verantwoording toch weer geneigd ben om te gaan beknibbelen op mijn uren.

En mocht geld een reden zijn om naar een ander te gaan: so be it. Even goede vrienden.