Comfortzone

‘Zullen we nu de zwarte route doen?’ Mijn neef, al elf, wacht mijn antwoord amper af en loopt resoluut naar een lange, steile ladder, het beginpunt van het moeilijkste parcours van het klimbos. Hij haakt zijn veiligheidslijn die ervoor moet zorgen dat hij straks niet van 20 meter hoogte op de grond flikkert, vast aan de staalkabel en zet een voet op de eerste tree.
Ik volg hem naar boven, ondanks dat er gloeiende slangen door mijn buik kronkelen: dit is me iets te ver uit mijn comfortzone dan me lief is. Straks blijf ik halverwege steken omdat ik niet meer verder durf en moet ik – wat een afgang! – gered worden door een van die pubers die hier als instructeur werken. Tegelijkertijd hoop ik stiekem dat mensen me zien en verwonderd denken: kijk nou, die vrouw is al vijftig en klimt gewoon de moeilijkste route! Wat ik dan weer behoorlijk snakkerig vind van mezelf.
De zwarte route doet haar reputatie eer aan. De obstakels zijn een stuk moeilijker dan die we tot nu toe zijn tegengekomen. Het helpt ook niet dat we de voorbereidende blauwe en rode route hebben overgeslagen.
Voor mijn neef hangen sommige elementen nét iets te hoog of te ver om er bij te kunnen. Gelukkig kan tante Theone helpen door hem een stukje op te tillen of iets aan te reiken. En door ‘focus je op wat je doet! Niet om je heen kijken!’ te roepen. Bibberend prevel ik die woorden als een soort mantra tegen mezelf telkens wanneer ik weer met zo’n onmogelijke hindernis geconfronteerd word.
Zo klauteren we samen door de boomtoppen, elkaar moed in sprekend (‘deze is echt heeeeeeeeeeeeel erg moeilijk, tante Theone!’) totdat een steile trap naar beneden het einde van de zwarte route aankondigt. We hebben het gehaald! Hier lopen twee mensen die hun comfortzone een stukje hebben opgerekt. Niemand heeft het gezien, maar het is niet onopgemerkt gebleven.