Bloedserieus

“Ik vraag me af of zo’n middag wel uit kan”, peinst Man als we later, bij een glas wijn, de poëziemiddag slash dichtwedstrijd voor vmbo-leerlingen evalueren. Ik hoor aan zijn stem dat hij al lang heeft uitgerekend dat het beslist níet uit kan.
“Zes euro vijftig entree per persoon, krap aan vijftig man in dat zaaltje; moeten ze daar die dichters van betalen?”
“Hm.”
“Die Rawie komt dan ook maar voor een schijntje opdraven”, vervolgt Man. “En die Vlaamse dichteres. En dat Peizer Kamerkoor.”
“Het was niet het voltallige Peizer kamerkoor.”
“325 euro, daar kun je toch niks mee?”
“Hm.” Discussiëren over verdienmodellen vind ik stomvervelend. “Wat vond je eigenlijk van de gedichten van de scholieren?”
“Die konden zeker wedijveren met die van de professionals”, vindt Man. Hij zet zijn glas neer en zegt dan bloedserieus: “Zullen wij ook een keer meedoen met een dichtwedstrijd?”

Oké – díe zag ik niet aankomen.