Bevooroordeeld

We waren in Breda om de acrobatische circusshow Amilia te zien waar onze dochter aan meedoet. De voorstelling was niet uitverkocht, wat ik onbegrijpelijk vond en een beetje sneu voor de artiesten. Maar als trotse ouder ben ik misschien ietwat bevooroordeeld.

Naast mij zat een omvangrijke vrouw met twee jonge kinderen die behept waren met de concentratiespanne van een kapucijner en die überhaupt geen oog hadden voor wat zich op het podium afspeelde. Terwijl de voorstelling nota bene bij uitstek geschikt is voor kinderen. We waren amper een paar minuten onderweg of het gezeur begon. ‘Mama, ik wil M&M’s’, zei het meisje hardop. In plaats van een corrigerend ‘ssst, zachtjes praten’ volgde er een langdurig en luid geritsel omdat moeders het zakje ergens van onder haar oksel vandaan moest pulken.

Het bleef onrustig naast me. Terwijl een slangenmeisje zich sierlijk in onnatuurlijke houdingen wrong: ‘Mama, mijn flesje is leeg.’ Tijdens een acrobatieknummer met onze dochter: ‘Pffffffffffff, ik verveel me.’ Ga dan weg, dacht ik vinnig.
En zowaar, na de pauze waren ze verdwenen, de omvangrijke vrouw en haar kroost. Mooi, dacht ik, en tegelijkertijd was ik verontwaardigd over hun onfatsoen om drie lege stoelen achter te laten. Ik hoopte maar dat het de artiesten niet teveel zou opvallen.